Blog – Doodsangst en Levenslust

Laatst had ik een gesprek met een collega over mijn diepste angst die ik graag in de schaduw houd: mijn angst om gek te worden, voor mijn eigen waanzin.
Later werd ik uitgenodigd om me met die angst te verbinden, om de donkere diepte ervan te ontmoeten.
Ik dacht dat ik mezelf daarin zou verliezen, zou oplossen, zou sterven door in duizend stukken uiteen te vallen.
Maar er gebeurde iets heel anders: ik viel naar binnen.
En daar vond ik leven.
Geen hysterisch vuurwerk, geen extatische dans, maar een stille, onmiskenbare natuurlijke stroom.
Rauw. Onbedekt. Zacht. Natuurlijk. Erotisch stromend.
In mijn doodsangst voelde ik mijn verlangen om intens van het leven te genieten.

Het was niet de eerste keer dat ik leven vond in de dood.

Kort na het overlijden van mijn moeder lag ik heerlijk ontspannen in een bubbelbad. Ik deed mijn ogen dicht en dobberde in het warme water.
Opeens stond ik in een weids grasland, en daar stond mijn moeder op me te wachten.
Ik liep naar haar toe. Ze glimlachte en vroeg me: "Wat doe je, kom je mee of blijf je hier?"
Alsof het de normaalste vraag van de wereld was! En misschien is het dat ook wel.
Ik dacht serieus na over haar vraag, overwoog beide opties en koos ervoor om hier te blijven.
Mijn plek is nog hier, bij mijn man en mijn zoon. Er is nog leven te leven voor mij, wist ik.

Jaren later, tijdens een reis geleid door ritme en adem, daalde ik af en kwam in een doodsstrijd terecht.
Op een gegeven moment realiseerde ik me dat het geen zin meer had om te vechten, en ik gaf de strijd eindelijk op.
Ik gaf me over en belandde op een plek waar alles stilviel.
“Ik ben dood,” realiseerde ik me.

De dood bleek niet de vijand te zijn waartegen ik koste wat kost moest strijden, maar een warm, vredig thuiskomen.
Er was niks, en er was alles tegelijk.
Ik genoot intens van het besef van oneindige mogelijkheden.
‘Alles’ en ‘niks’ vielen volledig samen.

Totdat ik me de bomen herinnerde, het gevoel van nat gras onder mijn voeten en tussen mijn tenen.
De kleuren van bloemen en bladeren, de oprechtheid van dieren, de zon op mijn huid, de beweging van water, de stabiliteit van stenen, de geur van de natuur en de essentie van mensen.
Het ploeteren en zoeken van mensen – waaronder ikzelf – zag ik met een moederlijke, liefdevolle blik van een afstandje, zoals een moeder tevreden en vol vertrouwen naar haar spelende kinderen kan kijken, wat ze ook uitspoken.

Ik voelde hoe dat alles een stroom van levensenergie is. Een stroom van liefde die alles met elkaar verbindt.
Daar wilde ik in mee, in die stroom! Daar wilde ik voluit van genieten, me erin wentelen, me er helemaal door laten voeden.

Ik koos – in volledige vrijheid – gulzig voor het leven.
Ik gaf ruimte aan mijn levenslust, mijn liefde voor het leven.
Ik liep over van overvloed. Het leven en de liefde in mij stroomden over en zo maakte ik deel uit van een oneindige stroom, als een lemniscaat van leven en dood met liefde als middelpunt.

Als de moed – de levensmoed – me weleens in de schoenen zakt, dan denk ik terug aan deze momenten.
Met een glimlach beschouw ik mijn geploeter en mijn gezoek en zet ik weer een stapje in de levensstroom.
Meestal… soms vergeet ik het ook, en dan ploeter en zoek ik een tijdje rond, totdat ik me het duister en de dood weer her-inner.
Dan herbron ik en kom weer tot leven.

We zien dit ook terug tijdens opstellingen in de trainingen.
Pas als de dood wordt ingesloten, kan het leven voluit haar plek nemen en vrijuit bewegen.
Tijdens één van de weekenden van de training Je seksualiteit als Bron was het thema ‘doodsangst’.
Na het erkennen, insluiten en een plek geven aan de doden, kwam er ruimte voor het Leven.
De deelnemer zei achteraf: “Het voelt alsof ik nu pas echt geboren ben.”
Bleek het ook nog zijn echte geboortedag te zijn die dag! (*)

En zo kom ik tot de volgende beschrijving van wat levenslust nu eigenlijk is, een zielsverlangen:

Levenslust is de vitale, belichaamde beweging van de ziel om ten volle te leven – te ervaren, te scheppen, te verbinden en zichzelf tot expressie te brengen in afstemming met het leven zelf.

Liefs,
Kerstin

(*) Met toestemming van de betreffende deelnemer.