Levensthema's
In een mensenleven spelen twee grote thema’s. Aan de ene kant is er een groot verlangen naar zelfstandigheid en aan de andere kant is er het verlangen naar verbinding. Wij kunnen ons verbinden met andere mensen, dieren, iets abstracts zoals werk, of met de natuur of God.
Verlies
Als mens hechten we ons aan datgene waarmee wij ons verbinden. Des te sterker de band des te groter zal de pijn zijn bij verlies. Dit verlies voelt vaak alsof we een deel van onszelf zijn kwijtgeraakt. Verlies en afscheid horen bij het leven van de mens en toch hebben wij het er vaak moeilijk mee. Verlies doet pijn. De opdracht na verlies is dan ook dat we ons het kwijtgeraakte deel weer toe-eigenen. Het in ons hart sluiten. Pijn toelaten kunnen mensen alleen maar als er bedding en veiligheid is. Een model waarin de verwerking van verlies is uitgerwerkt heet de contactcirkel. Hierin zie je de stappen terug die wij als mens doormaken om de pijn na een verlies te helen.
Je plek in het stamgezin
De plek die je in het leven inneemt, heeft veel te maken met de plek die je in je stamgezin had. Hoe stond je ten opzichte van vader en moeder en ten opzichte van eventuele broertjes en zusjes. Het kan zijn dat je vroeger taken op je hebt genomen die niet horen bij de plek van het kind, bijvoorbeeld zorgen voor een ouder. Deze taak is te groot voor een kind en omdat een kind dit doet uit (kinderlijke) liefde ontstaat er pijn en verwarring. De kans is groot dat iemand die dit als kind heeft meegemaakt, nog steeds op zoek is naar een oplossing voor die pijn en verwarring.
Intense gebeurtenissen
Gebeurtenissen die zo heftig (beangstigend) zijn dat ons zenuwstelsel ze niet direct kan verwerken, noemen wij trauma. Denk hierbij aan ongelukken, geweld of misbruik. Ook verlies kan traumatisch zijn. Het verleden, waarin het trauma plaats vond, kunnen wij niet veranderen. Echter door het lichamelijk ervaren in het heden, kunnen we stapje bij beetje de vastgehouden energie loslaten. Belangrijk is dat het heden uitgangspunt blijft.
In een situatie die ons overspoelt met emotie (waarvan angst meestal de grootste component is) moeten we handelend optreden, ons leven redden. Of dit nu werkelijk zo is of dat we het alleen zo beleven, maakt niet uit. We vechten, vluchten of bevriezen.
Daarna moet de gebeurtenis in onze persoonlijkheid geïntegreerd worden. Gebeurt dat niet, dan wordt de ervaring in het lichaam opgeslagen. Dit is te vergelijken met een boom die gewond is. Rondom de wond ontstaat een knoest. De knoest grenst de wond af. Als er dan later in het leven gebeurtenissen zijn die (bewust of onbewust) aan het voorval herinneren, komen we in de knoest terecht. We raken gevangen binnen de grenzen van de knoest en verliezen het contact met de rest van onze persoonlijkheid.
Alhoewel dieren in de vrije natuur voortdurend in gevaar leven, raken zij nooit getraumatiseerd. Als zij eenmaal aan het gevaar ontsnapt zijn, krijgen zij een heftig trillende reactie. Op deze manier ontlaadt het dier het trauma en voorkomt het dat de ervaring in zijn systeem wordt opgeslagen. Wij mensen zijn in staat, om later – in een veilige omgeving – alsnog de trauma-energie te ontladen (zie filmpje).
