Blog – Wat rouw voor mij betekent

Ik dacht altijd dat rouw iets was dat je alleen voelde wanneer iemand van dichtbij overleed.
Ik wist eigenlijk helemaal niet hoe rouw eruit zag, of wat dat dan precies was.

Wel voelde ik veel verdriet toen mijn oma overleed. Dat ging ook weer over, en er kwamen warme, liefdevolle herinneringen voor terug.
Ondertussen ging mijn leven verder en maakte ik van alles mee — relaties die stukliepen, vriendinnen die uit mijn leven verdwenen, de hond die werd overreden, en verwachtingen van het leven die niet altijd uitkwamen.

Maar dat ik hier allemaal om te rouwen had… dat kwam niet in mij op.

Totdat ik in 2010 de diagnose eierstokkanker kreeg. Het zette mijn wereld op z'n kop.
Na de heftige operaties besloot ik toch een vervolgopleiding te starten.

Tijdens een les ging het over de verwerking van iemand die borstkanker had gehad.
Ik dacht bij mezelf: Dat is veel erger, dat is van buiten, dat zie je (exact de woorden van mijn moeder). Ik moet niet zeuren, alles is weggehaald en ik ga weer vrolijk door …
Maar mijn lijf reageerde enorm — het resoneerde volledig mee met wat er daar in die ruimte gebeurde rondom het thema borstkanker.

En toen viel ik in een diep, donker gat.
Een plek waar ik een tijdlang heb moeten verblijven, om te voelen. Om verdriet toe te laten.
Om te ervaren wat het voor mij en mijn lijf betekende om deze ingrepen te hebben ondergaan.
En om het toelaten van alle overgangsperikelen, terwijl ik daar emotioneel nog lang niet aan toe was.

En dan alle reacties van mijn lijf op de langere termijn …
Het wordt nooit meer zoals het was.

Toen ben ik echt gaan voelen dat er ruimte moet zijn om door een rouwproces te gaan.
En dat dit veel te maken heeft met hoe er vroeger met mij werd omgegaan toen ik, als kind of volwassene, verlies te verwerken had.

Toen ik deels nog midden in mijn rouwproces zat, ben ik gaan voelen hoe mooi en waardevol het zou zijn wanneer er ruimte komt voor een training die stilstaat bij alle vormen van verlies.
Wat het ook is — je hebt je rouwproces aan te gaan.
Op jouw eigen manier.
En door steun van anderen aan te nemen en te merken dat je niet alleen bent, kan dit enorm helend zijn voor jouw eigen proces.

Het verlies verdwijnt niet.
Nog steeds voel ik dat mijn lijf niet meer reageert als vroeger.
Maar ik heb geleerd om daar vrede mee te sluiten — en steeds meer van mijn lijf te houden zoals het nu is.

Rouw hoort bij het leven.
En door het toe te laten, ontstaat er ruimte voor zachtheid, verbinding en heling.

Monique Mizee
Trainer op Domein de Schans, onder meer van de cursus Licht op Rouw