Minder is meer! (d.m.v. vasten & reinigen)

"Een week lang niet eten, is dat niet saai??"  

Dat vroeg ik mij af toen ik voor het eerst  deelnam aan een vastenweek.   

Al jaren worstelde  ik een met laag zelfbeeld. Mijn lichaam vormde zich al op jonge leeftijd van meisje naar vrouw, waardoor ik groter en ouder leek dan mijn leeftijdsgenoten. De overgang van meisje naar vrouw is in deze wereld niet bepaald iets dat gevierd wordt. Want met de komst van je vrouwelijke vormen komen er ook bepaalde verwachtingen. En hoewel ik mijn vrouwelijkheid met verve droeg, knaagde er toch iets aan me. Zoals veel andere mensen spiegelde ik mezelf aan de verwachtingen van de buitenwereld. Hoe cliché het ook klinkt, modewinkels, films, glossy bladen... onbewust vormde ik daar mijn zelfbeeld naar.  

Voedsel en altijd bezig zijn werden een manier voor mij om mezelf liefde te geven. Surrogaat liefde. Het stond voor mezelf iets gunnen. Gezelligheid in mijn eigen eenzaamheid. Het knagende gevoel voeden. Om leegtes te vullen. Want als ik vol was hoefde ik niet te voelen wat daar leefde. Dan hoorde ik niet de stemmen van mijn innerlijke strijd tussen de oordelen en de diepe behoefte aan onvoorwaardelijke erkenning van mezelf.   

Op een of andere manier steken wij mensen zo in elkaar, dat we gedrag vertonen, dat ons het verst weg brengt van ons diepste verlangen. Omdat we daarin zo kwetsbaar zijn.   

In mijn eerste vastenweek dacht ik een "quick fix" te vinden voor mijn zelfbeeld en snel gewicht te verliezen. Ik volgde een sapvastenkuur in een prachtig kuuroord. Zwembad binnen en buiten, eigen kamer, sauna, solarium, en allerlei luxe faciliteiten binnen handbereik. In de folder had gestaan 3 keer per dag biologisch sap. Naar mijn verwachting was dit vergelijkbaar met het grote glas verse jus d'orange dat ik iedere ochtend voor mezelf maakte. Wat een domper was dat, de eerste ochtend dat ik beneden kwam. Daar stond een piepklein glaasje sap met de inhoud van 1 slok. Daarnaast lag een theelepeltje: "… of ik op iedere hap ook nog even 40 keer kon kauwen...?!?" Waar was ik aan begonnen? Ik probeerde mezelf gerust te stellen en de stemmen in mijn hoofd te sussen. 
De eerste dagen had ik last van allerlei kwaaltjes, hoofdpijn, moeheid, onrust, slapeloosheid. Ik herinner me een moment dat ik de trap op wilde lopen terwijl het voelde alsof er jam in mijn benen zat. En zo ergens halverwege de week ontstond er opeens ruimte. Ik kon weer voelen wie ikzelf ben. En ontdekte dat het mijn oordelen waren die mij dreven, en niet de liefde voor mezelf. 
Er waren tranen, maar ook ongelofelijk veel plezier. Ik kreeg weer contact met het meisje dat er was vóór die oordelen en strijd, vóór de verwachtingen waar ik als vrouw aan dacht te moeten voldoen.   
Aan het einde van de week bleek tot mijn grote verbazing zelfs, dat ik mij na de helft van zo'n mini glaasje sap opkauwen al verzadigd kon voelen. Waar ik voorheen dacht dat het nooit genoeg kon zijn, bleek nu dat het ruimschoots voldoende was voor dat moment. Als ik de tijd zou nemen om mijn voeding te kauwen, te verteren, zou ik toekomen met 1/10e van de inhoud van mijn koelkast. Ik had niet méér, maar juist minder vulling nodig in mijn leven.  

Zo heb ik door de jaren heen op verscheidene manieren gevast. Er waren verschillende omgevingen, manieren, visies en beweegredenen. De ene keer zat ik tussen rimpelloze zonnebankbruine dames die hoopten nog een paar gram vet te verliezen. Een andere keer buiten in het bos tussen hippies die enkel aten wat de natuur te bieden heeft.   

Vasten gaf mij ruimte. Letterlijk, in mijn lichaam. Door minder te eten kon ik meer gaan voelen. Ik heb geleerd dat het niet zozeer gaat om wat ik wel of niet eet, maar wel om te luisteren naar wat ik werkelijk nodig heb. Stil te staan bij wat mij voedt. Op elk gebied. Voor zowel lichaam als geest.Dat is niet alleen voedsel, maar ook rust, regelmaat, beweging, frisse buitenlucht, contact met mezelf en met anderen, ontspanning, voldoende slaap.  

 Ik ben me bewuster geworden van de overtuigingen, verwachtingen en oordelen over mezelf. Ik ben zachter geworden voor mezelf.  

"Een week lang niet eten, is dat niet saai??" Nee, allerminst! De leegte van niet eten is geen gebrek, maar brengt juist volheid en ruimte om te luisteren naar je eigen binnenwereld:
de enige die jou kan vertellen wat je nodig hebt ben jezelf! 

Veerle Smeets
Begeleidster van de Vastenverwenweek " Ik hou van mij"