Doei steen: een ervaring uit de Winter-Jongeren special

Doei Steen!

De groep jongvolwassenen op Kasteel de Schans groeit ieder jaar. Sommigen komen hier al van kinds af aan met hun ouders mee, anderen worden meegenomen door vrienden, of weten het kasteel via een andere weg te vinden.
Voor mij als begeleider een teken dat steeds meer jonge mensen zoeken naar een plek waar ze zichzelf kunnen zijn in deze drukke wereld vol verwachtingen.

Vorig jaar las ik de blog van Tessa, één van de deelnemers van de Winterjongeren special 2016, en het raakte me hoe ik van betekenis mag zijn voor hen. Ik voel me dankbaar dat ik deze jonge mensen mag begeleiden. Ze inspireren mij, en ik vind het bijzonder hoopvol voor de toekomst. Jonge mensen die bewust worden van welke gevoelens en behoeften voor hen belangrijk zijn, open en kwetsbaar durven zijn, autonome keuzes maken, elkaar steunen en hechte vriendschappen sluiten.
Met een dikke dankjewel!

Veerle Smeets
 

Blog Tessa:
Zoals velen van jullie waarschijnlijk weten ben ik een paar daagjes naar Kasteel de Schans geweest. Ik deed mee aan de 'jongeren winterspecial'. Ik heb het super -maar dan ook écht super- gehad daar. 30 december kwam ik, net als van de zomer, thuis met heimwee naar de lieve mensen die ik teruggezien en ontmoet heb.

Het programma op de Schans stond in het thema van de jaarafsluiting en het vooruitkijken naar 2017. Op de eerste dag werd ons gevraagd twee stenen uit te zoeken. Eén die symbool staat voor het oude en één die symbool staat voor het nieuwe. De laatste ochtend werden we na het ontbijt op weg gestuurd om onze stenen te pakken en ons warm aan te kleden. We maakten in stilte een ochtendwandeling door het bos. Het gekraak van de bevroren bladeren onder onze voeten was het enige geluid dat onze gedachtes vergezelde. We kregen nog een laatste keer de tijd om voor onszelf op een rijtje zetten wat we wilden achterlaten in 2016 en wat we wilden meenemen naar 2017.

Aan de oever van de vijver ten overzijde van het kasteel kwamen we tot stilstand. We formeerden ons in een halve cirkel, uitkijkend over de vijver. Om de beurt kwamen we naar voren en pakten eerst de steen voor het oude erbij. We maakten de zin ''Wat ik achter me wil laten in 2016 is..'' af en gooiden de steen in de vijver. Of eigenlijk erop, aangezien er zich een laagje ijs op de vijver gevormd had. Vervolgens draaiden we ons om naar de groep om de zin ''Wat ik mee wil nemen naar 2016 is...'' af te maken.

Eenmaal aan de beurt pakte ik de zwarte steen die ik had uitgezocht voor het oude uit mijn zak en vouwde mijn handen eromheen. Ik haalde een paar keer diep adem en zei: ''Wat ik achter me wil laten in 2016 zijn de twijfels aan mezelf die me ervan weerhouden de dingen te doen die ik graag wil doen.'' Ik smeet de zwarte steen weg, die over het ijs stuiterde om uiteindelijk ergens in de verte tot stilstand te komen. Ik draaide me om, keek de groep rond en zei: ''Wat ik mee wil nemen naar 2017 is de liefde en warmte voor mezelf en daarmee voor de ander.'' Waarin de boodschap ligt dat je eerst van jezelf moet houden voor je dat onvoorwaardelijk van de ander kunt doen. En dat wanneer je zorg leert dragen voor jezelf, je er ook beter in zult slagen dit voor de ander te doen. Een mooie missie voor 2017, lijkt me.

Wie meer blogs wil lezen van Tessa kan dat op: tessayara.blogspot.nl